Zespół doradczy

Zespół Doradczy Fundacji to znakomici badacze przyrody, nie tylko ptaków. Wszyscy mają za sobą długoletnie doświadczenie pracy w zespołach badawczych i wielokrotnie brali udział w projektach związanych z ochroną przyrody.

Prof. dr hab. Tadeusz Stawarczyk

Ornitolog, ukończył studia biologiczne na Wydziale Nauk Przyrodniczych Uniwersytetu Wrocławskiego, dyrektor Muzeum Przyrodniczego we Wrocławiu, redaktor naczelny czasopisma "Ornis Polonica", przewodniczący Komisji Faunistycznej Sekcji Ornitologicznej Polskiego Towarzystwa Zoologicznego. Specjalność naukowa: biologia i ekologia ptaków, ekologia behawioralna.
Rozwiń

Prof. dr hab. January Weiner

Ekolog, zatrudniony w Instytucie Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego, gdzie kieruje Zespołem Ekologii Ekosystemów. Członek korespondent Polskiej Akademii Nauk i członek czynny Polskiej Akademii Umiejętności. Specjalność naukowa: bioenergetyka, ekologia ekosystemowa, ekologia fizjologiczna
Rozwiń

Dr Wojciech Kania

Ornitolog. Studia ukończył (1966) i doktorat obronił (1976) na Uniwersytecie Jagiellońskim. Emeryt – współpracownik Stacji Ornitologicznej Muzeum i Instytutu Zoologii PAN. Specjalność: ekologia ptaków, szczególnie wędrówki i ekologia rozrodu badane z wykorzystaniem metody obrączkowania; organizacja obrączkowania.

W latach 1966 - 1970 pracował w Stacji Badawczej Uniwersytetu M. Kopernika w Siemionkach nad Gopłem, od 1970 w Stacji Ornitologicznej MiIZ PAN w Gdańsku - Górkach Wsch. Zreorganizował polską centralę obrączkowania ptaków, którą kierował w latach 1970 - 1974. Do 1994 organizował obrączkowanie ptaków w Polsce. Uczestniczył w badaniach wędrówek ptaków wróblowych w ramach Akcji Bałtyckiej (od 1961 do 1986, w latach 1966 - 1973 Akcję współorganizując), oraz w ramach SE European Bird Migration Network (w Jordanii, 2002 i Egipcie, 2011). Od 1962 do 1992 brał udział w badaniach wędrówki siewkowych prowadzonych w ujściu Wisły, początkowo przez P. Busse, potem przez Stację Ornitologiczną PAN. Prowadził badania ekologii rozrodu tundrowych siewkowców na Tajmyrze (1989, 1991 i 2005). Zajmował się ekologią rozrodu i zimowania dziuplaków zasiedlających skrzynki lęgowe, najintensywniej w okresie 1979 - 1984 (1000 skrzynek na Mierzei Wiślanej i Pojezierzu Iławskim). Jest autorem lub współautorem blisko 100 publikacji, w tym ponad 30 większych oryginalnych opracowań (www.wkania.eu).

Odbył staże naukowe w Finlandii i Szwecji. Był redaktorem i autorem większości tekstów Biuletynu dla obrączkarzy w latach 1970 - 1991 oraz zastępcą redaktora naczelnego Acta Ornithologica (1978 - 1990).

Zwiń